Τα δυο σημεία

Δύο σημεία μπορούν να παραστήσουν πολλά πράγματα. Δυο αστέρια στον ουρανό. Τις συντεταγμένες ενός τόπου. Δυο σπίτια σε ένα χάρτη με κλίμακα 1 προς ένα-εκατομμύριο-διακόσιες-πενήντα-οχτώ-χιλιάδες-δεν-ξέρω-και-εγώ-πόσο. Τα μαθηματικά είναι γεμάτα σημεία. Τα πάντα μπορούν να παρασταθούν από σημεία, αρκεί να το δεις εσύ με τον σωστό τρόπο. Και θα μου πεις μα ένα φίδι; Ένα φίδι με μήκος 6-και-κάτι μέτρα; Και αυτό μπορείς να το δεις σαν σημείο; Για γύρνα το κάθετα  και κοίτα το από το κεφάλι προς τα κάτω- ή και από την ουρά προς τα πάνω το ίδιο είναι-. Άμα έχεις την θέληση όλα τα μπορείς. Αλλά αυτό λείπει από τους ανθρώπους. Θέληση. Όλοι ξεροσταλιάζουν σε έναν ξεφτισμένο πλέον καναπέ- γιατί βλέπεις οικονομική κρίση που λεφτά να πάρεις καινούριο- και δεν κάνουν τίποτα. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω απ' όλα αυτά.
Λοιπόν τα δύο αυτά σημεία μπορούν να παραστήσουν και ανθρώπους. Και υπάρχουν άπειροι τρόποι να ενώσεις αυτά τα σημεία. Με μία ευθεία. Ένα ημικύκλιο. Μια καμπύλη. Μια διακεκομμένη γραμμή. Και διάφορες διαδρομές. Μέσω Αθήνας. Μέσω Βόλου. Μέσω Γαλλίας. Μέσω Τουρκίας-Ασίας-μετά-Ιαπωνίας-πέρνα-και-από-το-LA-για-ψώνια-Νιγηρίας-και-τσουπ φτάσαμε!
Φαντάσου όλους τους ανθρώπους σαν κουκκίδες πάνω σε ένα επίπεδο. Και τώρα σκέψου εκατομμύριες γραμμές να ενώνουν κάθε σημείο, κάθε άνθρωπο δηλαδή, με κάθε άλλο που γνωρίζει ή απλά έχει κάποια οποιαδήποτε σχέση. Μέχρι και εσένα με τον μπατζανάκη του ξαδέρφου του θείου της γιαγιάς του κουνιάδου του πέμπτου ξαδέρφου της μητριάς σου! Εντάξει το παρατράβηξα το ξέρω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι άπειρες. Και οι γραμμές αυτές υποδηλώνουν τις σχέσεις. Σχέσει αγάπης, φιλίας, εμπιστοσύνης, μίσους μέχρι και το-ουαν-ναιτ-σταντ-που-έκανες-πρόπερσι-το-καλοκαίρι-με-μια-ξανθιά-τύπισσα-στην-παραλία-τύφλα-και-οι-δύο-και-καλά-καλά-δεν-ξέρεις-το-όνομα-της-πρέπει-να-ταν-Μαίρη-ή-Ειρήνη-μπορεί-και-Χρυσαφένια-δεν-είσαι-σίγουρος.
Ενιγουέϊ είναι πραγματικά τρομακτικό αν το σκεφτείς όλο αυτό. Τι είμαστε; που θα καταλήξουμε; Γιατί κόβονται οι γραμμές ανάμεσα σε τόσα σημεία καθημερινά; Γιατί άλλα τόσα σημεία χάνονται από το επίπεδο και άλλα πιο μικρά παίρνουν τη θέση αυτών;
Είναι τόσα πολλά τα γιατί που ξέρω ότι άμα συνεχίσω θα φτάσω πάλι το θέμα σε εκείνον. Γιατί βλέπεις για μένα αυτός δεν είναι γραμμή είναι κύκλος γύρω από το σημείο μου αλλά τέλος πάντων. Το κόβω εδώ. Καλύτερα τώρα. Μετά ίσως είναι αργά. Και σκέψου τα παραπάνω. Για μια στιγμή κάτσε να αναλογιστείς ποιες είναι οι γραμμές με κάθε σημαντικό άτομο στη ζωή σου. Αν είναι λεπτές σαν τρίχα ή πλατιές σαν την διαχωριστική γραμμή στο δρόμο. Δες ποιες είναι μπερδεμένες και ποιες πάνε μόνο προς τη μια πλευρά. Και πάρε τις αποφάσεις σου. Ποίες απ'αυτές πρέπει να κοπούν πριν να είναι πολύ αργά; 

Αρχή και τέλος (2)

.....
Μακάρι όλα αυτά που θέλω να σου πω να χωρούσαν σε ένα κείμενο. Βλέπεις είναι πολλά. Και ακόμα και να τα χωρούσαν δεν θα σε ενδιέφερε να τα διαβάσεις. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι.. Δεν νοιάστηκες ποτέ, γιατί να το κάνεις τώρα; Λυπάμαι μου φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Λυπάμαι που δεν ήμουν αρκετά καλή για σένα. Αλλά περισσότερο απ' όλα ξέρεις γιατί λυπάμαι; Λυπάμαι που πίστεψα σε μας, που πίστεψα σε 'σένα! Όχι δεν το μετανιώνω, εξάλλου δεν μου αρέσει να μετανιώνω για τις πράξεις μου. Απλά λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί κατά βάθος ξέρω ότι τα πράγματα μπορούσαν να είναι αλλιώς μεταξύ μας.. Και το ξέρεις και εσύ.
 Είναι ακόμα στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι στο διάολο έκανε λάθος. Να σκέφτεται εμάς τους δύο αγκαλιά και να δακρύζει. Να σκέφτεται το πρώτο μας φιλί και να ανατριχιάζει. Να σκέφτεται όλα όσα λέγαμε. Όλα όσα ξέχασες. Και πραγματικά αναρωτιέμαι.. Τόσο εύκολα σταμάτησες να μ' αγαπάς; Τόσο εύκολα με ξέχασες; Τόσο εύκολα ΜΑΣ ξέχασες;
 Ίσως πρέπει να αποφασίσω και εγώ ότι ήρθε το τέλος.. Ίσως αυτό είναι το σωστό. Αλλά πόσο εύκολα ξεχνάς τα κορμιά μας αγκαλιασμένα στον καναπέ του σπιτιού σου, να γελάνε με την καρδία τους, λες και δεν υπάρχει τίποτα να τους χαλάσει αυτή την ευτυχία. Λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γενικά. Μόνο οι δυο μας!

Πόσο εύκολα μας ξέχασες;

Αρχή και τέλος

Η αρχή. Χριστούγεννα του '12. Από τα καλύτερα της ζωής μου θα μπορούσα να πω. Παύση. Όλες οι αναμνήσεις μαζεύονται και σε πνίγουν. Βουρκώνεις. Σαν μικρο παιδί, που κάνει το πρώτο του μπάνιο χωρίς μπρατσακια, η πρώτη επαφή των γυμνών ,πλέον , χεριών είναι και η δύσκολη. Μετά αρχίζεις και το διασκεδάζεις. Αλλά όχι στη δική μου περίπτωση. Όχι στην περίπτωση του έρωτα δηλαδή, αν μου επιτρέπετε να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη. Ίσως είμαι μικρή για έρωτες. Ίσως και όχι. Ποιος ξέρει; Στη δική μου περίπτωση πήρε 3-μήνες-και-κάτι-παραπάνω, αν μπορείς να πεις ότι έχει τελειώσει εδώ. Αλλά δεν έχει. Και το ξέρω. Και το ξέρεις. Το τέλος απέχει χιλιόμετρα από μας. Ή άσε εμένα να το πιστεύω αυτό. Μπορεί για σένα να τελείωσε τότε. Τότε που έφυγες μακριά μου. Δεν ξέρω είναι δύσκολο πλέον να μιλάω για μας, να μιλάω για σένα. Και πίστεψε με με πονάει ακόμα. Με πονάει πολύ. Και δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Κάθε μέρα που περνάει εγκαταλείπω όλο και περισσότερο τον εαυτό μου. Και το κακό ξέρεις ποίο είναι; Ότι δεν δείχνει να πειράζει έστω και λίγο αυτή η κατάσταση. Να με κουράζει ναι. Άλλα όχι να με πειράζει. Όχι πια τουλάχιστον. Συνήθισα να ζω μακριά σου αλλά όχι χωρίς εσένα. Και το αστείο είναι ότι ποτέ δεν σε είχα πραγματικά....