Αρχή και τέλος (2)

.....
Μακάρι όλα αυτά που θέλω να σου πω να χωρούσαν σε ένα κείμενο. Βλέπεις είναι πολλά. Και ακόμα και να τα χωρούσαν δεν θα σε ενδιέφερε να τα διαβάσεις. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι.. Δεν νοιάστηκες ποτέ, γιατί να το κάνεις τώρα; Λυπάμαι μου φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Λυπάμαι που δεν ήμουν αρκετά καλή για σένα. Αλλά περισσότερο απ' όλα ξέρεις γιατί λυπάμαι; Λυπάμαι που πίστεψα σε μας, που πίστεψα σε 'σένα! Όχι δεν το μετανιώνω, εξάλλου δεν μου αρέσει να μετανιώνω για τις πράξεις μου. Απλά λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί κατά βάθος ξέρω ότι τα πράγματα μπορούσαν να είναι αλλιώς μεταξύ μας.. Και το ξέρεις και εσύ.
 Είναι ακόμα στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι στο διάολο έκανε λάθος. Να σκέφτεται εμάς τους δύο αγκαλιά και να δακρύζει. Να σκέφτεται το πρώτο μας φιλί και να ανατριχιάζει. Να σκέφτεται όλα όσα λέγαμε. Όλα όσα ξέχασες. Και πραγματικά αναρωτιέμαι.. Τόσο εύκολα σταμάτησες να μ' αγαπάς; Τόσο εύκολα με ξέχασες; Τόσο εύκολα ΜΑΣ ξέχασες;
 Ίσως πρέπει να αποφασίσω και εγώ ότι ήρθε το τέλος.. Ίσως αυτό είναι το σωστό. Αλλά πόσο εύκολα ξεχνάς τα κορμιά μας αγκαλιασμένα στον καναπέ του σπιτιού σου, να γελάνε με την καρδία τους, λες και δεν υπάρχει τίποτα να τους χαλάσει αυτή την ευτυχία. Λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γενικά. Μόνο οι δυο μας!

Πόσο εύκολα μας ξέχασες;