Η αρχή. Χριστούγεννα του '12. Από τα καλύτερα της ζωής μου θα μπορούσα να πω. Παύση. Όλες οι αναμνήσεις μαζεύονται και σε πνίγουν. Βουρκώνεις. Σαν μικρο παιδί, που κάνει το πρώτο του μπάνιο χωρίς μπρατσακια, η πρώτη επαφή των γυμνών ,πλέον , χεριών είναι και η δύσκολη. Μετά αρχίζεις και το διασκεδάζεις. Αλλά όχι στη δική μου περίπτωση. Όχι στην περίπτωση του έρωτα δηλαδή, αν μου επιτρέπετε να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη. Ίσως είμαι μικρή για έρωτες. Ίσως και όχι. Ποιος ξέρει; Στη δική μου περίπτωση πήρε 3-μήνες-και-κάτι-παραπάνω, αν μπορείς να πεις ότι έχει τελειώσει εδώ. Αλλά δεν έχει. Και το ξέρω. Και το ξέρεις. Το τέλος απέχει χιλιόμετρα από μας. Ή άσε εμένα να το πιστεύω αυτό. Μπορεί για σένα να τελείωσε τότε. Τότε που έφυγες μακριά μου. Δεν ξέρω είναι δύσκολο πλέον να μιλάω για μας, να μιλάω για σένα. Και πίστεψε με με πονάει ακόμα. Με πονάει πολύ. Και δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Κάθε μέρα που περνάει εγκαταλείπω όλο και περισσότερο τον εαυτό μου. Και το κακό ξέρεις ποίο είναι; Ότι δεν δείχνει να πειράζει έστω και λίγο αυτή η κατάσταση. Να με κουράζει ναι. Άλλα όχι να με πειράζει. Όχι πια τουλάχιστον. Συνήθισα να ζω μακριά σου αλλά όχι χωρίς εσένα. Και το αστείο είναι ότι ποτέ δεν σε είχα πραγματικά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου